Johan Rimmelzwaan beet de spits af met zijn serie Feest in Janjanbureh.
In deze serie liet Johan een maskerade van
mythologische figuren en Afrikaanse dansers in het binnenland van
Afrika zien. Het laatste deel van deze 3 minuten durende serie was
ingeruimd voor video. Dit liep prima nadat enige tijd geleden een
eerste poging technisch niet lukte. De muziek was van Kareyce
Fotso en ook een aantal live-geluiden maakte deel uit van dit
kleurrijke geheel.

Jan Schokker vertoonde de serie Kunst in de
kerk 2 zien, waarbij niet duidelijk bleek wat de “2’ in de titel betekende.
Het was een kleurig en fleurig geheel met net fotowerk en de orgelmuziek,
andante in C-dur van Johan
Sebastian Bach versterkte het fotowerk.

In de 4.45” durende serie Parijs nam
Gaston Corbeau ons mee op een te kort
bezoek naar de Franse Hoofdstad. Op
muziek van Mark Caen was het een
ontzettend leuke serie volgens de
aanwezigen, alhoewel er ook wat kritiek
doorsijpelde op enkele foto’s. De serie liet
erg veel straatfotografie zien en kreeg je
het gevoel zelf onderdeel van het Parijse
straatleven te zijn. De overbekende
hotspots werden op sublieme wijze in de
serie verwerkt zonder dat de serie
toeristisch werd.

André Hartensveld liet daarna zijn
serie De tuin van Arcen zien. Het
was een impressie van deze bekende
tuin en werd begeleid door Anna’s
Theme van Randy Edelman. De zaal
was verrukt over de mooie overvloeiers
en derde beelden die een sterke indruk
achterliet.

360 graden was de titel van de volgende serie. In 2:31” liet
Ruud Mulder zien hoe de wereld eruitziet als deze uit
cirkels van 360 graden bestaan. De muziek van Eric
Matyas met High-Altitude-Bliss was een goede keuze vond
men. En de beelden werden ‘gaaf’ genoemd.

Na deze series kwam de eerste
documentaire aan bod. Theo Luiten
had deze documentaire De wereld in
beroering genoemd. In 8 minuten
behandelde Theo het ontstaan van
oorlogen tot de actualiteit van nu toe.
In 2010 was Theo in Syrië en liet
beelden van de rijke cultuur zien met
daarnaast de beelden uit 2016.
Schokkend waren de tegenstellingen.
Prachtige gebouwen in 2010 en in 2016
volledig verwoest door de oorlog. De
research heeft tot een knappe
documentaire geleid en zijn alleen wat
technische mankementen die nog
verbeterd moeten worden.

Met de door FIAP bekroonde serie Twilight
van André Hartensveld kregen we een kijkje
op IJsland, voor velen nog steeds een
mysterie. Een eiland in de Noordelijke
Oceaan, op de poolcirkel in een
schemergebied, zoals André dat in de
toelichting schreef. En dat bleek wel uit de
prachtige beelden die op het scherm werden
vertoond. In de serie kwamen ook enkele
fietsers voorbij, wat bij een enkeling de
wenkbrauwen deed fronsen. Maar ‘heel
mooi’ en ‘een genoegen om naar te kijken’,
was de mening van velen.

Ruud Mulder vertoonde de laatste serie voor de pauze. Zijn serie Palissaden riepen de sfeer op van de 58 paalhoofden die tussen Vlissingen en Westkapelle staan. Vroeger om de kust te beschermen, nu cultuurhistorisch erfgoed. Je hoorde de golven beuken op de paalhoofden in de muzikale ondersteuning van Little Angel Ocean Waves (Piano Peaces). De toegepaste blauwe kleur in de foto’s vond men van toegevoegde waarde. Een minpuntje was dat de muziek op het
einde wat was afgesneden, een euvel waar Ruud vaker last van heeft.

Na de pauze klonken de pianoklanken van
het Ave Maria van Schubert door de zaal.
Dit was een onderdeel van de serie St
Petrus Banden van Jan Schokker. Een
min of meer bekende rooms-katholieke
begraafplaats in Den Haag. Men vond over
het algemeen de muziek vrij hard en vroeg
zich af of deze voorspelbare muziek er
passend bij was. De fotografie was ook hier
prima verzorgd.

De serie Moving Trees van Ruud Mulder
liet een samenhang zien van z.g. ICMbeelden
van bomen in de
Leidschendammerhout. Op muziek van
Tim Janis met het nummer Nature’s
landscape vloeiden de bomen in elkaar
over en gaven een wat surrealistisch
beeld.

Na deze korte serie was het weer tijd
voor een langere documentaire van
Theo Luiten. Hij deed met Bezoek
aan Bau Bau, Suluwesie in
Indonesië verslag van die reis. De
serie had duidelijk de stijl van Theo en
is de enige documentairemaker binnen
de ’s Gravenzandse fotoclub. De zeven
minuten durende documentaire
ondersteund door lokale songs liet
prachtig fotowerk zien van dit land.
Maar zo vond men in het algemeen, de
foto’s staan in feite te lang en er is te
veel informatie in die zeven minuten
gestopt.

Gaston Corbeau leidde de kijkers na zijn
serie Parijs opnieuw rond en wel in het
museum. De serie Museum Voorlinden,
nu te zien Picasso-Giacometti liet een
slenterende wandeling door dit mooie
museum zien om zo de aparte kunst tot je
te nemen. Het was een fantastische
rondleiding met een gezellig muziekje
erbij en nodigde uit tot meer.

Floratis Bermalis was de titel van een
productie van Johan Rimmelzwaan. Onder
de tonen van Vangelis met Song of the seas
fietste de av-maker langs de Nieuwe
Waterweg en verbaasde zich over de grote
variëteit aan planten en bloemen.

In coronatijd hielden een aantal leden van
DFG iedere week contact via
onlinebijeenkomsten en bespraken daar de
foto’s. Een van de leden (Daan) had een en
ander mogelijk gemaakt en Gaston Corbeau
heeft daar, zonder dat iemand het wist
beelden van het scherm geplukt en maakte
daar een terugblik in de serie Praten met
Daan. Met mooie gitaarmuziek heeft Gaston
er een mooi stuk van gemaakt. Men vond het
niet alleen super om het terug te zien, maar
ook geinig. De enige ontevredene was de
maker zelf. Hij miste een beetje commentaar
in de serie.

De laatste serie was van André
Hartensveld. Met Eternal Garden
visualiseerde André in 2:50” het
ongrijpbare C-19 in haar eigen
universum, de eeuwige tuin van de
onzichtbare cellen. De kleuren van de
serie vond men mooi, maar gezien het
onderwerp mocht dat wel wat
dramatischer was het gevoel van de zaal.
André pareerde die opmerkingen met het
feit dat er sprake is van onzichtbare
cellen en onwaarschijnlijke kleuren. Zo
zag hij het en bedacht hij het.